Sorry, this entry is only available in Polski.
Komunikacja to coś więcej niż słowa. To także ruch, głos, cisza, gesty i to, jak rozmawiamy sami ze sobą.
W świecie neuroróżnorodnym te elementy nabierają szczególnego znaczenia – mogą wspierać, ale czasem też utrudniać wzajemne rozumienie.
Zapraszamy na 3-godzinny warsztat, podczas którego będziemy wspólnie odkrywać różne wymiary komunikacji – od tej, którą prowadzimy wewnętrznie ze sobą, po spotkanie z innymi i konfrontację z regułami społecznymi.
Co się wydarzy?
•Zaczniemy od komunikacji ze sobą – jak słuchamy wrażeń i odczuć płynących z ciała, jak doświadczamy ciała w ruchu.
•Zastanowimy się nad relacją między stanem ciała a emocjami,
•Sprawdzimy, co daje nam głos, a co milczenie, i jak to wpływa na poczucie sprawczości.
•Zatrzymamy się przy komunikacji niewerbalnej: kontakcie wzrokowym, gestach, tonie głosu.
•Porozmawiamy o różnicy między pisaniem a mówieniem – dlaczego wielu osobom łatwiej jest napisać niż powiedzieć coś na głos.
•Poznamy i przetestujemy karty komunikacyjne – narzędzie, które pomaga w sytuacjach stresowych czy trudnych społecznie.
•Przyjrzymy się zjawisku podwójnej empatii – dlaczego komunikacja bywa trudna nie z powodu „braku umiejętności”, lecz z powodu wzajemnego niedopasowania.
•Odkryjemy, czym jest maskowanie – od dostosowywania się w ciele po wchodzenie w role społeczne – i jak to wpływa na nasze poczucie autentyczności.
•Dotkniemy tematu bezpośredniości i reguł społecznych – dlaczego bycie szczerym bywa odbierane jako „niegrzeczne”.
Jak pracujemy?
•Stawiamy na praktyczne (ale science-based 🙂 ) doświadczenia, ćwiczenia indywidualne i w grupach, wymianę refleksji.
•Wprowadzamy przerwy sensoryczne, by zadbać o komfort uczestników.
•Łączymy perspektywę pracy z ciałem z refleksją nad codziennymi sytuacjami komunikacyjnymi.
Warsztat jest otwarty dla osób neuroodmiennych i neurotypowych – dla wszystkich, którzy chcą lepiej rozumieć różnorodne sposoby komunikowania się i poszukać dla siebie nowych narzędzi.
WAŻNA INFORMACJA:
Warsztat będzie opierał się na pracy z refleksją, wymianą doświadczeń i ćwiczeniami wymagającymi skupienia oraz komunikacji w grupie. Dlatego zapraszamy osoby, które czują, że mają zasoby do pracy intelektualnej i emocjonalnej w takim formacie
BIO
Aga Sterczyńska – choreografka, tancerka, badaczka tańca, absolwentka choreografii (Akademia Muzyczna w Łodzi) i kulturoznawstwa (Uniwersytet Warszawski, IKP). W swojej twórczości podejmuje m.in. tematykę tożsamości, wstydu, (braku) wolności, wewnętrznych stanów liminalnych i szeroko pojętej nienormatywności. W praktyce ruchowej łączy ze sobą taniec współczesny, movement research, improwizację i różne metody pracy z ciałem. Działa w Polsce i za granicą. Rezydencje artystyczne realizowała m.in. we Francji, Izraelu i Norwegii. Trzykrotnie była beneficjentką Programu Wspieranie Aktywności Międzynarodowej Narodowego instytutu Muzyki i Tańca, dzięki któremu aktualnie pracuje nad kolejnym solowym spektaklem „Nothing Left”.
BIO
Julia Kozakiewicz-Domżał – kulturoznawczyni, myślicielka, samorzeczniczka, edukatorka i działaczka społeczna, od wielu lat związana z ruchem na rzecz neuroróżnorodności. Założycielka Domu Neurokultury oraz kolektywu Pimp My Mind, w ramach którego redaguje stronę na Facebooku.
Prowadzi grupy samopomocowe i wspólnotowe spotkania dla osób neuroodmiennych, organizuje wydarzenia kulturalne i edukacyjne. Jako matka dzieci neuroodmiennych oraz osoba z własnym doświadczeniem neuroróżnorodności, łączy perspektywę osobistą i profesjonalną, tworząc unikalną praktykę wsparcia.
Realizuje szkolenia dla szkół i firm, a także działania rzecznicze w obszarze inkluzywnej rekrutacji, zarządzania i systemowych zmian społecznych. Jej misją jest tworzenie przestrzeni, w których osoby neuroodmienne mogą odzyskiwać poczucie sprawczości, wspólnoty i bezpieczeństwa – a także współtworzyć nowe standardy społeczne i kulturowe oparte na neuroróżnorodności.
DOM NEURKULTURY – INFO
Dom Neurokultury to wyjątkowa przestrzeń psychoedukacji i wspólnotowości, w której neuroróżnorodność staje się punktem wyjścia do tworzenia nowej kultury międzyludzkiej. To miejsce, w którym uczymy się oswajać lęk przed różnorodnością, podchodzimy krytycznie do neuronormatywnych obyczajów i odkrywamy nowe formy relacji, komunikacji i bliskości.
Myślimy o Domu Neurokultury jako o laboratorium społecznym – miejscu spotkań, refleksji i eksperymentowania ze sposobami bycia razem. Tu osoby neuroodmienne i ich sojusznicy mogą praktykować uważność, troskę i krytyczne myślenie, a także współtworzyć kalendarz świeckich wydarzeń, który daje rytm i strukturę wspólnemu życiu. Wierzymy, że to, co jest dobre dla osób najbardziej wrażliwych, ostatecznie staje się dobre dla całej społeczności.
