Sorry, this entry is only available in Polski.
Wiecie już jak spędzicie 3 maja? Spędzicie go z nami! Będziecie o 15 na Placu Hallera, gdzie Daniel Kotowski wykona swój performans “W Rzeczpospolitej Polskiej językiem urzędowym jest język polski”. To kolejne wydarzenie w programie Pokaż język, z którym prosto z Oslo przyjeżdża do Polski.
Jak pisze Kotowski tytuł „W Rzeczypospolitej Polskiej językiem urzędowym jest język polski” podkreśla paradoks. Konstytucja reprezentuje wszystkich obywateli i jest narzędziem równości i sprawiedliwości. Tymczasem fragment 27 artykułu Konstytucji wskazuje zapis o języku polskim, który jest w wyraźny sposób dyskryminujący np. dla osób nie posługujących się mową, stawia przed sobą wyzwanie. Z drugiej strony, podejmując je, wykonując wysiłek mówienia w języku polskim, nie w polskim języku migowym wskazuję na wartość, jaką jest obowiązek występowania w obronie konstytucji. Tym samym uwidaczniam te miejsca (fizyczne lub w przestrzeni wirtualnej) i momenty, w których władza naruszyła prawo, domagam się sprawiedliwości i respektowania czegoś, co należy także do mnie, jako obywatela. Podczas performance założyłem przenośny system nagłośnienia w formie plecaka i korzystając z niego odczytywałem z Konstytucji RP w wielu miejscach.
Plac Hallera
3 maja 2023 r., godz. 15:00
Wstęp wolny
Daniel Kotowski artysta wizualny i performer, który od lat zajmuje się w swoich pracach badaniem napięć pomiędzy jednostką i urządzeniami biopolityki, którym ona podlega. Jak pisze o sobie: „Moja praktyka artystyczna jest punktem wyjścia do refleksji o swoim własnym istnieniu”. Jako Głuchy znacznie wyraźniej doświadcza społecznych strategii normalizujących ciała i uznających je za kompletne bądź nie. W performansach Czytam na głos (2019), Czytam na głos II (2019), W Rzeczpospolitej Polskiej językiem urzędowym jest polski (2019), odsłania dyskryminujące mniejszość Głuchych oczekiwania społeczne ukierunkowane na dostosowanie się do normatywnej większości i postrzeganie w ramach tej większości tożsamości osoby Głuchej jako niepełnej. Świetnym przykładem jego błyskotliwych strategii krytycznych jest wielokrotne odczytanie na głos (222 razy) przed publicznością tekstu polskiego hymnu, czy odczytanie performatywne tekstu Konstytucji, której artykuł 27 wskazuje na język polski jako urzędowy, nie mówiąc nic o polskim języku migowym. Sięgając po podobne środki artysta zadaje pytania o przynależność, równość, sprawiedliwość i sprawia, że o wartościach tych zaczynamy myśleć z nowej, nieoczekiwanej perspektywy.
Szczególnie mocno wybrzmiewa w jego pracach krytyka mechanizmów napędzających przemoc. W performansie Mam obowiązek przypomina o śmierci pierwszego Prezydenta RP Gabriela Narutowicza i ukazuje tryb, w jakim nienawistna mowa prowadzi do realnej fizycznej napaści.
W swoich pracach korzysta z różnych form i mediów, od sztuki instalacji, fotografii i projektowania, po tworzenie obiektów i filmów wideo. Współpracuje m.in. z Zachętą Narodową Galerią Sztuki, z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, z Galerią Studio w Warszawie, czy Fabryką Sztuki z Łodzi.
