Przemoc nie zawsze ma formę jawną i namacalną. Często działa w sposób ukryty, znormalizowany, tak mocno wpleciony w codzienność, że trudno ją nazwać. Mikroprzemoce bywają traktowane jako sygnały statusu, manipulacje – jako taktyki negocjacji, a milczące świadkowanie przemocy odciska piętno na kolejnych pokoleniach.
Dla każdej osoby przemoc może oznaczać coś innego. To, co jedna osoba odbiera jako atak, inna może przeżywać jako naturalny wyraz swojej neuroswoistości. W grupach neuroróżnorodnych pełen komfort bywa niemożliwy – nasze style funkcjonowania potrafią się wzajemnie triggerować. Dlatego kluczowe staje się wspólne renegocjowanie umowy społecznej: jak komunikować granice, by nie obwiniać i nie stygmatyzować różnic.
Przyjrzymy się różnym formom przemocy – od tej najbardziej oczywistej po symboliczną, strukturalną i instytucjonalną. Omówimy, jak działa w instytucjach hierarchicznych i totalnych – szpitalach, placówkach ochrony zdrowia, instytucjach sprawujących opiekę nad osobami zależnymi (niepełnoletnimi, wymagającymi, o dużych potrzebach wsparcia, ubezwłasnowolnionymi), a także w organizacjach religijnych. Zbadamy, jak relacja władzy i podległości tworzy grunt dla nadużyć i jak łatwo przekroczenia bywają racjonalizowane w imię „opieki”, „wychowania” czy „dobra wspólnego”.
Porozmawiamy także o przemocy wychowawczej – od historii strategii nadzorowania i karania, poprzez behawioralne podejścia oparte na tresurze, aż po współczesne ruchy rodzicielstwa bliskości i wychowania bez przemocy. Kultura stopniowo przechodzi od przekonania, że przemoc jest koniecznym narzędziem socjalizacji, do świadomości, że powinna być penalizowana i eliminowana z życia publicznego. To droga od modelu opartego na kontroli do modelu społeczeństwa obywatelskiego – współodpowiedzialnego, solidarnego i zdolnego do samoregulacji.
Jak pracujemy
• Łączymy teorię z praktyką: pojęcia i narzędzia do refleksji w pracy indywidualnej i grupowej.
• Wprowadzamy perspektywę cielesną: jak ciało reaguje na przemoc i jak je regulować.
• Ćwiczymy konsensualne komunikowanie granic – bez gaslightingu i obwiniania.
• Wprowadzamy pudełko rzeczy niewypowiedzianych – przestrzeń na anonimowe potrzeby i refleksje.
• Dbamy o komfort: przerwy sensoryczne, zamknięcia cielesne, praca w bezpiecznym tempie.
Dla kogo?
Warsztat jest otwarty dla osób neuroodmiennych i neurotypowych – dla wszystkich, którzy chcą lepiej rozumieć, czym jest przemoc w jej wielu wymiarach, i wspólnie budować relacje oparte na zaufaniu, empatii i konsensusie.
Ważna informacja
Warsztat będzie opierał się na pracy refleksyjnej, ćwiczeniach cielesnych i zadaniach w parach oraz grupach. Zapraszamy osoby, które czują, że mają zasoby do mierzenia się z trudnymi tematami w bezpiecznej, wspierającej atmosferze.
