Diana Niepce w ramach projektu ``EXIT``
Diana Niepce jest portugalską tancerką, choreografką i pisarką na co dzień żyjącą w Lizbonie. Studiowała w Escola Superior de Dança (Wyższej Szkole Tańca), odbyła stypendium w ramach programu Erasmus w Teatterikorkeakoulun (w Helsinkach) oraz ukończyła studia podyplomowe z zakresu sztuki i komunikacji w NOVA FCSH (Wyższej Szkole Nauk Społecznych i Humanistycznych NOVA) w Lizbonie. Ukończyła również formację CPGAE na Forum Dança i jest akredytowaną nauczycielką hatha-jogi.
W 2014 roku doznała upadku z trapezu, który spowodował tetraplegię (paraliż czterokończynowy), co wpłynęło na głębokie przeformułowanie jej artystycznej tożsamości. Od tego czasu Diana jako tancerka i performerka poszukuje w swoich pracach nowych możliwości wyrazu, nowego języka, który wprowadza w ustanowione konwencje tańca ciało z niepełnosprawnością. Czerpie z wcześniejszego doświadczenia zawodowej tancerki i w radykalny sposób przekracza i rozsadza kanon ciała klasycznego i tańca klasycznego. Jej prace mają często ton manifestu, w których artystka łączy wyrazisty aktywizm polityczny na rzecz praw osób z niepełnosprawnościami, z poetyckimi, intymnymi stanami ciała odkrywającego swoje możliwości wyrazu w relacji z widzem. Diana Niepce podważa w swoich pracach wiele stereotypów i wyobrażeń na temat niepełnosprawności, odrzuca postawę litości, często szokuje widzów odwagą w walce o swoją widoczność i odwagą obrazów swojego ciała, które powołuje na scenie, dążąc do zmiany w postrzeganiu utartych w tańcu kanonów piękna.
Jest autorką prac „Lopussa on Vain” (2011), „Forgotten Fog” (2014), „Morfme” (2016), „This is not my body” (2017), „Raw a Nude” (2019) i „12 979 dni” (2019). Jako współczesna tancerka i performerka współpracowała z Bal-Moderne – Company Rosas, La fura del baus, czy z takimi artystami jak: Felix Ruckert, Willi Dorner, António Tagliarini, Daria Deflorian, , May Joseph, Sofia Varino, Miira Sippola, Jérôme Bel, Ana Borralho i João Galante, Ana Rita Barata i Pedro Sena Nunes, Mariana Tengner Barros, Rui Catalão, Rafael Alvarez, Adam Benjamin, Diana de Sousa i Justyna Wielgus.
Opublikowała artykuł w książce „Anne Teresa de Keersmaeker em Lisbon” (red. Egeac / INCM), opowiadanie dla dzieci „Bayadére” (red. CNB) oraz wiersz „2014” w magazynie Flanzine. Była jurorem nagrody Access-culture 2018 oraz jury Festival – Inshadow 2018.
Czym jest dla mnie Exit?
exit| wydostać się | wyjść | opuścić | zezwolić | zarzucić | roznieść | rozebrać | istnieć
To wydostać się, porzucić historię o czasie, który zbliża mnie zbyt blisko do utraty i traumy. Doświadczenie zamknięcia sprawia, że na nowo przeżywam ten stan, kiedy obudziłam się jako osoba niepełnosprawna, kiedy obudziłam się w nowym ciele.
Zastanawia mnie to inne poczucie czasu, którego mam teraz aż nadto, żeby zdać sobie sprawę z tego, że po prostu używam wózka zamiast zwyczajnie chodzić. A to dlatego, że ludzie nie pojmują jeszcze jako chodzenia innych form poruszania się. Ten nowy czas sprawia, że pracuję bardziej niż kiedykolwiek i zapominam o oddychaniu.
To wyjść, bo jest coś, co nie w pełni rozumiem, ale w czym stanowczo siebie nie widzę – to zawarcie zgody na bycie częścią nienormalnej/ nieludzkiej normalizacji.
To przeżyć raz jeszcze ten proces, w którym byłam wcześniej wielokrotnie – wymaga to ode mnie ponownego wynalezienia ciała, bym mogła przeformułować myśli i znów afirmować moje bycie w stanie absolutnej obecności, istnienie w stanie dyspozycyjności, jeszcze nie wiedząc gdzie jestem.
W tę narrację jest trwale wpisane ryzyko. Pocałunek może przybliżyć mnie do śmierci. Świadomość tej intymności zmusza mnie do stawienia czoła własnej kruchości.
Nie chodzi o to, że odmawiam podjęcia ryzyka. Znam tylko ryzyko, to mój sposób na życie. Ale wyczuwam świat toczący nieustanną wojnę, cichą wojnę, w której nikt nie wie dokładnie, gdzie jesteśmy ani co mamy robić. Rządzi mrok. Walczę o zrozumienie, ze środka swojej kruchości. Jesteśmy bezbronni, ale wciąż zobligowani do życia tak blisko tego, co odczuwamy jako nasz koniec.
W ramach tego projektu pracuję nad:
To projekt wideo wykorzystujący taniec i słowa, które uruchamiają polityczny dyskurs na temat teraźniejszości. Jednocześnie jest to podróż, której wyrazem jest stan absolutnej obecności dwóch ciał wpływających jedno na drugie w fizycznych granicach swojej kruchości.
Przepisuję historię mojego ciała, jego śmierci, intymności i manifestacji. Przepisuję ideę EXIT przez moje własne doświadczenia.
DIANA NIEPCE – ZAPOWIEDŹ EXIST
Zobacz wersję z AUDIODESKRYPCJĄ
EXIST
Zobacz wersję z AUDIODESKRYPCJĄ
Projekt Exit jest inicjatywą CSzW, w której sercu jest budowanie artystycznej wymiany między twórcami z niepełnosprawnościami i twórcami pełnosprawnymi. Zależy nam na wywołaniu szerszej refleksji dotyczącej strategii włączających i tworzeniu prawdziwie różnorodnych i skutecznych modeli społecznych w sztuce, realnie wzbogacających naszą sferę publiczną na poziomie dyskusji o doświadczeniach, które objęte są tabu społecznym (choroba, nienormatywność), na poziomie estetyki i nowych obrazów, dla których chcemy znaleźć miejsce, w końcu na poziomie poszerzania wyobrażenia o tym, co mieści się w granicach sztuki.
Program Centrum Sztuki Włączającej jest współfinansowany przez m.st. Warszawę.
