O „POKAŻ JĘZYK”
„Pokaż język” to międzynarodowy program Centrum Sztuki Włączającej, którego celem jest pokazanie polskiej publiczności najlepszych i najbardziej ciekawych artystycznie przykładów europejskiej sztuki inkluzywnej. Główną ideą programu jest rozwijanie nowego języka sztuk performatywnych i teatru oraz otwieranie drzwi twórczości różnorodnych artystów i artystek, wnoszących w swoje prace nowe języki i estetyki: neuroróżnorodność, alternatywną motorykę, język migowy, czy poetycką audiodeskrypcję. Prace zaproszonych twórców i twórczyń wnoszą nową jakość i zmieniają myślenie o tym, jakie kryteria powinna spełniać sztuka. Program „Pokaż język” pokazuje rewolucję w teatrze i performansie, która odbywa się na świecie i której Polska już jest częścią. Partnerami programu są Akademia Teatralna w Warszawie i jej filia w Białystoku, a także norweska organizacja interart_s.
Przez półtora roku, do kwietnia 2024, na różnych scenach w Warszawie prezentujemy spektakle i performanse takich twórców, twórczyń i grup jak: Paweł Althamer i Grupa Nowolipie, Dominika Feiglewicz i Fundacja Migawka, Kierstji Horn, Daniel Kotowski, Miya Masaoka, Tori Wranes, Un-Label Performing Arts Company, Aleksandra Skotarek i Teatr 21, Chris Pavia, Diana Niepce, czy Karolina Wiktor.
Kuratorkami programu „Pokaż język” są Justyna Lipko-Konieczna i Justyna Wielgus.
Projekt „POKAŻ JĘZYK” korzysta z dofinansowania o wartości 350 000 euro otrzymanego od Islandii, Liechtensteinu i Norwegii w ramach funduszy EOG. Celem projektu jest wspólne tworzenie Europy zielonej, konkurencyjnej i sprzyjającej integracji społecznej.
PROGRAM ARTYSTYCZNY KWIECIEŃ – CZERWIEC 2023
GRAVITY / UN-LABEL
5 KWIETNIA, GODZ. 19.00
TEATR POWSZECHNY
Cieszący się międzynarodowym uznaniem spektakl Gravity niemieckiego Teatru Un-label będzie można zobaczyć już kwietnia na dużej scenie Teatru Powszechnego w Warszawie. Pokazy spektaklu są kolejną odsłoną międzynarodowego programu Pokaż język rozwijanego przez Centrum Sztuki Włączającej, nową instytucję na mapie Warszawy, popularyzującą sztukę inkluzywną.
Gravity to performans, który radykalnie zmienia myślenie o tym, co może być impulsem i ramą dla ciał tańczących i performujących na scenie.
Wyobraźmy sobie przypadkowe spotkanie w metrze i dwie osoby, które wpadają na siebie i wyraźnie na siebie oddziałują. Możemy nazwać to chemią, która każde szukać pierwszego, drugiego kontaktu. I wyobraźmy sobie, że jedna z tych osób nie widzi, a druga nie słyszy… Dotyk staje się ścieżką, która prowadzi dwójkę bohaterów w swoją stronę, a ich alternatywna komunikacja poszerza myślenie o tym, czym może być język i jak możemy porozumiewać się niewerbalnie, czerpiąc choćby z najprostszych praw fizyki i przyciągania.
Gravity to godzinny spektakl taneczny, którego scenariusz został stworzony na podstawie audiodeskrypcji. Teatr Un-Label w zaskakujący sposób odwraca proces tworzenia i kwestionuje przyjęte założenia związane z inkluzywną komunikacją. Język migowy i język wizualny zostają przez twórców włączone w choreografię.
Interdyscyplinarny, mieszany kolektyw artystyczny Un-Label to w Niemczech synonimem artystycznej innowacyjności i różnorodności. Grupę tworzą artyści i artystki z całej Europy. Ich spektakle i performanse z artystami z ograniczeniami i bez wyznaczają nowe standardy w sztukach performatywnych.
Koncepcja, dramaturgia i reżyseria: Costas Lamproulis (Grecja)
Scenariusz: Max Greyson (Belgia)
Choreografia, taniec i wykonanie: Sarah `Sarena´ Bockers & Dodzi Dougban (Niemcy)
Muzyka i kompozycja dźwiękowa: Filippos Zoukas (Grecja)
Grafika: Tim Stadie (Niemcy)
Kostiumy i scenografia: Sarah Haas (Niemcy)
Reżyseria światła: Christian Herbert
Choreografowie towarzyszący: Despina Bounitsi (Grecja) i Wagner Moreira (Niemcy)
Muzyka (flet): Ine Vanoeveren (Belgia)
Tłumaczka języka migowego: Stella Papantonatos & Konstanze Bustian (Niemcy) (Scarabee)
Doradca ds. międzynarodowego języka migowego: Rafael Grombelka (Niemcy)
Doradca wizualny w języku narodowym: Eyk Kauly (Niemcy)
Doradcy dla osób niedowidzących: Franziska Wilke & Andrea Eberl (Niemcy)
Producent kreatywny: Lisette Reuter (Niemcy)
*Scenariusz został napisany przez Maxa Greysona w ramach artystycznego projektu badawczego w Królewskim Konserwatorium w Antwerpii, dotyczącego opracowania zintegrowanej artystycznie audiodeskrypcji.
O UN-LABEL
Zróżnicowana i wyjątkowo kreatywna grupa artystyczna Un-Label Performing Arts Company skupia artystów i artystki z całej Europy. Kolejne prace kolektywu wyznaczają nowe standardy dla wschodzących artystów z i bez niepełnosprawności. Un-Label wspiera nowe talenty poprzez otwarte warsztaty i kursy mistrzowskie, jednocześnie łącząc międzynarodowych , naukowców, naukowczynie, ekspertów i ekspertki z inkluzywną sceną kulturalną, organizując nie tylko wydarzenia teatralne, performatywne, taneczne, lecz także sympozja, projekty badawcze, warsztaty interdyscyplinarne.
WARSZTATY Z ARTYSTAMI Z UN-LABEL
5 KWIETNIA, GODZ. 11.00-15.00
CENTRUM SZTUKI WŁĄCZAJĄCEJ / UL. SKOCZYLASA 10/12
MÓWIĄCE POSTACIE (prowadzenie: Max Greyson)
Warsztaty „MÓWIĄCE POSTACIE” to pierwsza w Polsce okazja, by poznać metody tworzenia estetyki dostępności i kreatywnej audiodeskrypcji, a zatem pomyśleć o narzędziach dostępności jako środkach wyrazu artystycznego. Max Greyson, twórca związany z Un Label i rozwijający pole inkluzji w sztuce podkreśla, że będąc w przestrzeni wytwarzania sztuki, w której pojawiają się obok siebie różne języki opisu i sposoby percepcji, jesteśmy w samym środku kompozycji, którą niekoniecznie musimy rozumieć, ale którą postrzegamy jako estetyczną. „Szukamy języka, aby się uwidocznić i stać rozpoznawalnym dla innych znajdujących się w tej samej przestrzeni. Rozwijamy język, który jest nasz, bez względu na to, jak się poruszamy lub brzmimy”. Metody Maxa Greysona opierają się na szerszych badaniach nad udostępnieniem teatru i tańca osobom niewidomym i niedowidzącym, a jego warsztaty będą okazją do multidyscyplinarnego poznania nowych sposobów postrzegania sztuk performatywnych.
zapisy: rezerwacje@teatr21.pl
JĘZYK MIGOWY I TANIEC / DODZI DOUGBAN
6 KWIETNIA, GODZ. 10.00-14.00
CENTRUM SZTUKI WŁĄCZAJĄCEJ / UL. SKOCZYLASA 10/12
Podczas warsztatów dowiemy się, w jaki sposób język migowy z jego czterema parametrami: kształtem i pozycją dłoni, ich ruchem oraz miejscem generowania znaku w ciele może zainicjować poszukiwania nowej jakości ruchu współczesnego i miejskiego. Dodzi Dougban, tancer i performer związany z Teatrem Un-Label korzystać będzie z metod improwizacji tanecznej i kompozycji, która jest równie dostępna dla słyszących i niesłyszących odbiorców.
Warsztaty skierowane są do profesjonalistów zajmujących się tańcem, tancerzy, aktorów, pracowników kultury.
zapisy: rezerwacje@teatr21.pl
NIE JESTEM ROŚLINĄ / MONODRAM ALEKSANDRY SKOTAREK
REŻ. JUSTYNA WIELGUS
„Nie jestem rośliną” to zaproszenie do podróży między gatunkami, w której przewodniczką będzie aktorka Teatru 21 Aleksandra Skotarek. Przestrzeń własnego pokoju-ogrodu stanie się miejscem żartobliwej i ironicznej, a czasem mocnej i wymagającej rozmowy o podziałach na ludzi zwierzęta, ludzi rośliny, ludzi przedmioty, z którymi trzeba w końcu zrobić porządek. Czy naprawdę musimy wciąż budować ludzką autonomię odnosząc się do tabelek Linneusza i podziałek Darwina. Czas zaproponować nowe taksonomie! W tym pokoju-ogrodzie obok ojców założycieli ewolucji i taksonomii pojawią się Wirginia Wolf, Sanaura Taylor i bell hooks w interpretacji aktorki, która znana jest widzom i widzkom Teatru 21 ze swojej siły i bezkompromisowości.
Monodram w wykonaniu Aleksandry Skotarek
reżyseria: Justyna Wielgus
scenariusz, dramaturgia Justyna Lipko-Konieczna
scenografia, kostiumy: Wisła Nicieja
reżyseria wideo: Wojciech Kaniewski
muzyka: Zoi Mihailova
W POLSCE JĘZYKIEM URZĘDOWYM JEST JĘZYK POLSKI / PERFORMANS DANIELA KOTOWSKIEGO NA 3 MAJA
3 MAJA 2023 (NIEDZIELA), 16:00
Według 27. artykułu obecnie obowiązującej Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej: “W Rzeczypospolitej Polskiej językiem urzędowym jest język polski”. Daniel Kotowski w swoim działaniu zwraca uwagę na paradoks tego zapisu. Z jednej strony konstytucja reprezentuje wszystkich obywateli i jest narzędziem szerzenia równości i sprawiedliwości, z drugiej zaś zapis o języku polskim w wyraźny sposób dyskryminuje wybrane grupy osób, m.in. tych nie posługujących się mową.
Daniel Kotowski, podejmując wyzwanie, jakim jest dla osoby głuchej posługiwanie się mówionym językiem polskim, i wykonując wysiłek mówienia w języku innym niż Polski Język Migowy, jednocześnie wskazuje na wartość aktu występowania w obronie konstytucji. Tym samym uwidacznia te miejsca (fizyczne lub w przestrzeni wirtualnej) i momenty, w których następuje naruszanie prawa stanowionego przez konstytucję. Domaga się przy tym sprawiedliwości i respektowania tego, co należy także do niego jako obywatela.
TO NIE JA SKRADŁEM SHOW
Premiera Nowego Performansu Daniela Kotowskiego
20 MAJA, GODZ. 19.00
W języku migowym całe ciało od pasa w górę pełni funkcje artykulacyjne. Obok znaków artykułowanych dłońmi równie ważne są sygnały niemanualne nierzadko odpowiadające za warstwę gramatyczną w języku migowym. Środowisko artystyczne widzi znak migowy bardziej jako środek wyrazu niż element gramatyczny. Nieznajomość języka migowego sprawia, że słysząca i oglądająca sztukę z użyciem języka migowego publiczność nadaje migającym i wyrażającym ciałom własne sensy i przejmuje władzę nad obrazami. Nie słucha głosu performera, lecz zwraca uwagę na sposób jego wypowiedzi. Z nieświadomości czyni z człowieka obiekt podglądactwa, albo postać memiczną. W „To nie ja skradłem show” ciało staje się sceną, na której rozgrywa się widowisko, w którym migający performer przyjmują rolę obiektu artystycznego, na którym „przyjemnie zawiesić wzrok”. To podglądanie i bycie źródłem przyjemności jest punktem wyjścia dla twórcy, który odsłania przed widzami popędowy charakter ich wzrokowych reakcji i uświadamia, że sami mogą być także tak oglądani przez innych. Daniel Kotowski jak w innych swoich performansach odsłania przed widzami ukryte zasady łączących nas relacji.
Daniel Kotowski artysta wizualny i performer, który od lat zajmuje się w swoich pracach badaniem napięć pomiędzy jednostką i urządzeniami biopolityki, którym ona podlega. Jak pisze o sobie: „Moja praktyka artystyczna jest punktem wyjścia do refleksji o swoim własnym istnieniu”. Jako Głuchy znacznie wyraźniej doświadcza społecznych strategii normalizujących ciała i uznających je za kompletne bądź nie. W performansach Czytam na głos (2019), Czytam na głos II (2019), W Rzeczpospolitej Polskiej językiem urzędowym jest polski (2019), odsłania dyskryminujące mniejszość Głuchych oczekiwania społeczne ukierunkowane na dostosowanie się do normatywnej większości i postrzeganie w ramach tej większości tożsamości osoby Głuchej jako niepełnej. Świetnym przykładem jego błyskotliwych strategii krytycznych jest wielokrotne odczytanie na głos (222 razy) przed publicznością tekstu polskiego hymnu, czy odczytanie performatywne tekstu Konstytucji, której artykuł 27 wskazuje na język polski jako urzędowy, nie mówiąc nic o polskim języku migowym. Sięgając po podobne środki artysta zadaje pytania o przynależność, równość, sprawiedliwość i sprawia, że o wartościach tych zaczynamy myśleć z nowej, nieoczekiwanej perspektywy.
Szczególnie mocno wybrzmiewa w jego pracach krytyka mechanizmów napędzających przemoc. W performansie Mam obowiązek przypomina o śmierci pierwszego Prezydenta RP Gabriela Narutowicza i ukazuje tryb, w jakim nienawistna mowa prowadzi do realnej fizycznej napaści.
W swoich pracach korzysta z różnych form i mediów, od sztuki instalacji, fotografii i projektowania, po tworzenie obiektów i filmów wideo. Współpracuje m.in. z Zachętą Narodową Galerią Sztuki, z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, z Galerią Studio w Warszawie, czy Fabryką Sztuki z Łodzi.
ROMEO I JULIA
DWUJĘZYCZNY SPEKTAKL TEATRU JULIUSZA SŁOWACKIEGO W KRAKOWIE & FUNDACJI MIGAWKA
18 CZERWCA (miejsce i godzina wkrótce)
Klasyczna wielowątkowa opowieść o miłości tym razem zredukowana do minimalistycznej formy z udziałem czworga aktorów, postaci dwóch Julii i dwóch Romeów. Spektakl oparty na przekładzie Wiktorii Rosickiej z 1892 roku powstanie i będzie posługiwał się jednocześnie polskim językiem fonicznym i polskim językiem migowym. Zatem twórcy dążą do realizacji przedstawienia uniwersalnego, nie wymagającego dodatkowego tłumaczenia na PJM, zawsze dostępnego dla widzów z niepełnosprawnością słuchu i słyszących. Jakie nowe treści, obrazy, emocje odsłonią się przed widzami i widzkami w interpretacji splatającej ze sobą dwa języki?
Spektakl tworzą osoby g/Głuche i słyszące.
Obsada:
Dominika Kozłowska
Marta Mazurek
Rafał Bołdys
Karol Kubasiewicz
Reżyseria: Dominika Feiglewicz, Zdenka Pszczołowska
Scenografia: Anna Oramus
Multimedia i muzyka: Paweł Penarski
Kostiumy: Krystian Foltyniewicz, Anna Oramus
Dramaturgia w PJM: Jakub Studziński
Choreografia: Anna Maria Krysiak
Tłumaczenie PJM podczas prób: Joanna Augustyniak
Inspicjent: Anna Wójcicka
Producent: Bartek J Jelonek
Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie realizuje przedsięwzięcie grantowe „Dostępny
Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie – poprawa dostępności oferty kulturalnej Teatru”,
finansowanego z Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z grantu
„Kultura bez barier" w ramach Działania 4.3 Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja
Rozwój 2014-2020.
Fundacja Migawka działa od 2019 roku. Razem z osobami z niepełnosprawnością słuchu kreuje wrażliwą przestrzeń twórczą i pokazuje, że w sztuce jest miejsce dla każdego! Daje osobom z niepełnosprawnością słuchu narzędzia, dzięki którym możliwe staje się wspólne przełamywanie wszelkich barier, rozwijanie zainteresowań artystycznych oraz wzmacnianie odwagi w dążeniu do spełniania marzeń.
Celem Fundacji jest tworzenie wydarzeń kulturalnych dla i z osobami g/Głuchymi, a także zapewnienie im pełnego i profesjonalnego rozwoju w obszarze sztuki. Fundacja poprzez kolejne inicjatywy dąży do tego, by te dwa światy — osób z niepełnosprawnościami i pełnosprawnych — miały okazję spotkać się i wspólnie tworzyć, podejmuje działania, które wyrównują szanse grupy społecznie wykluczonej oraz wspierają budowanie otwartego społeczeństwa, wolne od uprzedzeń i barier.
WARSAW IS BURNING
24 CZERWCA, GODZINA 20.00
Pierwszy dzień lata będziemy świętować wydarzeniem z pogranicza modowego show i aktywizmu, w którym aktorzy i aktorki Teatru 21 i goście inspirując się kultowym filmem Paris is burning Jannie Livingstone zawalczą o bycie królem i królową publiczności. Modowe kreacje zaprojektują dla nich pochodząca ze Sri Lanki i mieszkająca na co dzień w Oslo Ishara Jayathilake oraz norweski designer Magnus Opsahl Hofseth.
Ishara Jayathilake ukończyła projektowanie mody na Uniwersytecie Northumbria w Wielkiej Brytanii oraz w międzynarodowej Academy of Design na Sri Lance. Swoją kolekcję dyplomową zaprezentowała na międzynarodowym wybiegu London Fashion Week w 2015 roku. Jej projekty stanowią artystyczną odpowiedź na wydarzenia polityczne i społeczne, z którymi mierzy się współczesny świat. Projekt Ishary Masters „East Meets West” został nominowany do corocznego „Designers’ Nest Award Show” 2020 w Kopenhadze, prestiżowego przeglądu prezentującego najlepszych absolwentów i absolwentki mody ze skandynawskiej szkoły projektowania. Jej instalacja krytycznie przyglądająca się stykowi mody i kolonializmu została zaprezentowana ma wystawie „Absent Bodies” w Design Museum Denmark (2020) na wystawie „Future Nordic Fashion” w Muzeum Prins Eugens Waldemarsudde w Sztokholmie w Szwecji.
Ishara jest założycielką EIGENBRÖTLER z siedzibą w Norwegii i rozwija swoją twórczość jako projektantka odzieży i artystka wizualna w oparciu o ukierunkowane badania nad etyczną modą.
Magnus Opsahl Hofseth jest projektantem mody młodego pokolenia i artystą mieszkającym w Oslo w Norwegii. Uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie mody i przemysłu na Oslo Metropolitan University (2019), a następnie uzyskał tytuł magistra na kierunku Mody i społeczeństwa (2021) również w OsloMet. Od ukończenia studiów prowadzi prelekcje na temat historii mody queer w ramach Oslo Pride. Obecnie pracuje jako asystent projektanta cenionej norweskiej marki odzieży sportowej Norrøna.
Praca Magnusa koncentruje się na odkrywaniu, czym może być odzież męska. Lubi łączyć w swoich pracach kobiece i męskie odniesienia, aby w przystępny sposób rzucać wyzwanie wyobrażeniom na temat mody męskiej. W jego pracach można odnaleźć krytyczne motywy związane z toksyczną męskością i queerową historią, a ubrania projektowane przez niego często zbudowane są na kontraście między funkcjonalnością a przepychem. Lubi bawić się kolorami i uważa je za ważne i inspirujące.
Jego praca magisterska Queer Clothes dotyczyła związku i znaczenia odzieży jako części obchodów Pride dla osób LGBTQI+. Rezultatem jest kolekcja inspirowana queerowymi elementami historycznymi i nowoczesnymi kolekcjami dumy, przefiltrowanymi przez jego własną estetykę projektową.
CHRIS PAVIA / ECHOES WITHIN THE EARTH
WRZESIEŃ 2023 / INSTYTUT TEATRALNY / PARK PRASKI
Chris Pavia jeden z czołowych choreografów i tancerzy z zespołem Downa na świecie związany od lat z grupą Stopgap Dance Company po raz pierwszy wystąpi w Polsce i na zaproszenie Centrum Sztuki Włączającej pokaże dwie swoje głośne prace. Pierwsza z nich wyrasta z doświadczenia życia w kontakcie z naturą, w bliskości z dźwiękami, widokami, zapachami, które wydają się odległe od rzeczywistości życia w mieście.
W plenerowym widowisku Echoes Within The Earth Chris Pavia zaprasza publiczność do współdzielenia tańca i w kontakcie z naturą.
Jego praca inspirowana jest doświadczeniami płynącymi z życia w lasach i parkach narodowych South Downs, w bliskości których dorastał.
CHRIS PAVIA / THE JOURNEY BETWEEN
WRZESIEŃ 2023 / INSTYTUT TEATRALNY / PARK PRASKI
The Journey Between to opowieść o magnetycznej sile, która sprawia, że ludzie spotykają się i przyciągają. Ta siła jest często odzwierciedlana w mitologiach, które interpretują kosmiczne ruchy gwiazd i planet. W tym performansie dwie kosmiczne istoty, ucieleśnione przez tancerzy Nadenha Poana i Christiana Brinklowa, poszukują siebie nawzajem w przestrzeni, podążają swoim śladem. Energetyczny duet tancerzy uzupełniają wciągające cyfrowe projekcje stworzone przez artystów z niepełnosprawnościami z Carousel, czego efektem jest oszałamiająca wizualnie praca.
DIANA NIEPCE
The Other Side of the Dance
LISTOPAD 2023
To 35-minutowe solo, w którym artystka przypomina estetyki i języki różnych ciał, które tworzyły historię tańca. Premiera performansu odbyła się 2022 roku na festiwalu Citemor (Coimbra). Artystka jest wspierana na scenie przez trzech „asystentów wykonawców”, którzy towarzyszą jej w wymagającej, brutalnej podróży przez alternatywne archiwum historii tańca.
Jak mówi Diana Niepce: „Chcę poddawać archiwum tańca obserwacji, chcę zrozumieć hierarchię, która organizuje ciało w tańcu, zrozumieć tajemnicę ruchu. Jak dotrzeć do ukrytej strony tańca, w której ciało nie było wykluczone? Jak nienormatywne ciała znajdowały w tańcu na nowo swoje miejsce? Niepce przywołuje historię tańca, jego różnych gatunków, zanurza się w chronologii i rzuca wyzwanie swojemu ciału, które odwzorowuje różne, także nienormatywne reprezentacje. W tej fascynującej podróży Niepce bada prawa fizyki i ruchu artystów i artystek takich jak jak Bill Shannon, Claire Cunningham, David Toole, Neil Marcus, Michael Turinsky, Lisa Bufano, Raimund Hoghe, Artur Żmijewski i pokazuje, jak pozwalają wyłonić się nowemu ciału.
Diana Niepce jest portugalską tancerką, choreografką i pisarką na co dzień żyjącą w Lizbonie. Studiowała w Escola Superior de Dança (Wyższej Szkole Tańca), odbyła stypendium w ramach programu Erasmus w Teatterikorkeakoulun (w Helsinkach) oraz ukończyła studia podyplomowe z zakresu sztuki i komunikacji w NOVA FCSH (Wyższej Szkole Nauk Społecznych i Humanistycznych NOVA) w Lizbonie. Ukończyła również formację CPGAE na Forum Dança i jest akredytowaną nauczycielką hatha-jogi.
W 2014 roku doznała upadku z trapezu, który spowodował tetraplegię (paraliż czterokończynowy), co wpłynęło na głębokie przeformułowanie jej artystycznej tożsamości. Od tego czasu Diana jako tancerka i performerka poszukuje w swoich pracach nowych możliwości wyrazu, nowego języka, który wprowadza w ustanowione konwencje tańca ciało z niepełnosprawnością. Czerpie z wcześniejszego doświadczenia zawodowej tancerki i w radykalny sposób przekracza i rozsadza kanon ciała klasycznego i tańca klasycznego. Jej prace mają często ton manifestu, w których artystka łączy wyrazisty aktywizm polityczny na rzecz praw osób z niepełnosprawnościami, z poetyckimi, intymnymi stanami ciała odkrywającego swoje możliwości wyrazu w relacji z widzem. Diana Niepce podważa w swoich pracach wiele stereotypów i wyobrażeń na temat niepełnosprawności, odrzuca postawę litości, często szokuje widzów odwagą w walce o swoją widoczność i odwagą obrazów swojego ciała, które powołuje na scenie, dążąc do zmiany w postrzeganiu utartych w tańcu kanonów piękna.
Jest autorką prac „Lopussa on Vain” (2011), „Forgotten Fog” (2014), „Morfme” (2016), „This is not my body” (2017), „Raw a Nude” (2019) i „12 979 dni” (2019). Jako współczesna tancerka i performerka współpracowała z Bal-Moderne – Company Rosas, La fura del baus, czy z takimi artystami jak: Felix Ruckert, Willi Dorner, António Tagliarini, Daria Deflorian, , May Joseph, Sofia Varino, Miira Sippola, Jérôme Bel, Ana Borralho i João Galante, Ana Rita Barata i Pedro Sena Nunes, Mariana Tengner Barros, Rui Catalão, Rafael Alvarez, Adam Benjamin, Diana de Sousa i Justyna Wielgus.
Opublikowała artykuł w książce „Anne Teresa de Keersmaeker em Lisbon” (red. Egeac / INCM), opowiadanie dla dzieci „Bayadére” (red. CNB) oraz wiersz „2014” w magazynie Flanzine. Była jurorem nagrody Access-culture 2018 oraz jury Festival – Inshadow 2018.
