Libido romantico

200 lat temu premierze „Ballad i romansów” towarzyszył skandal obyczajowy i niepokój społeczny. Mickiewicza oskarżono o niemoralność i perwersyjność. Przemówił językiem grupy o najniższym statusie społecznym, oddając jej prawo do ucieleśnienia jej fantazji i pragnień. Przepełnione erotyzmem, zmysłowością, miłosnym szaleństwem teksty spełniały również rolę emancypacyjną, stając się manifestem nowej wrażliwości, znosząc hierarchie klasowe i postulując demokrację uczuć. Balladami wprowadził nowe, niedopuszczane społecznie obrazy, które uderzyły z całą mocą w mieszczańską pruderyjność. Czy jego teksty dziś mogą wywołać podobny niepokój? W „Libido romantico” aktorzy i aktorki, twórcy i twórczynie rzucają wyzwanie współczesnemu społeczeństwu. Sięgając po klasyczne i (wydawałoby się) ujarzmione, narodowe, uświęcone teksty narodowego wieszcza, odnajdują w nich swój głos.

Tekst na podstawie „Ballad i romansów” Adama Mickiewicza oraz improwizacji Aktorów i Aktorek.

premiera: 21 maja 2022
SPEKTAKL TRWA 100 MINUT

Na koniec chcę powiedzieć o pewnym paradoksie. Polega on na tym, że w spektaklu o seksualności osób z niepełnosprawnościami, tak precyzyjnie skomponowanym i zagranym, nie dostrzegam niepełnosprawności, widzę aktorów. Ich kunszt sprawia, że oddzielająca nas maska spada, dostrzegam ludzi dokładnie takich jak ja. W imię jakiego strachu miałabym odcinać ich od życia, które w nich pulsuje?

Magdalena Hasiuk, Didaskalia

Początek spektaklu ma wyraziste centrum: światło rzucone na środek sceny, na niej kanapa, naukowiec i długi monolog. Najciekawsze są jednak te momenty, kiedy centrum ulega rozproszeniu, opowieści mieszają się ze sobą, a widownia już naprawdę nie wie, co powinna o tym wszystkim myśleć. To tu wydarza się rzeczywiste spotkanie i początek rozmowy.

Katarzyna Niedurny, Dwutygodnik

Spektakl jest dynamiczny i spójny. Wyzwala ten rodzaj energii, jaką mamy na codzień skrytą przed światem, a nawet przed samymi sobą. Nie myśli się o jego bohaterach w kategorii ckliwego współczucia, raczej zażenowania, że wciąż i wciąż nie jest się tylu kwestii świadomym, że myśli się o fundamentalnych ludzkich potrzebach wybiórczo, pobieżnie i schematycznie.

Agata Becher, Zjedz kanapkę. Catering nie-kulturalny

Na wspomnianej wcześniej płachcie w kształcie serca wyświetla się także film, na którym widnieje przesadnie umięśniony, nagi męski tors pod prysznicem. Maja Kowalczyk otula się materiałowym sercem niczym kocem, chcąc zbliżyć się do swojego idealnego, normalnego mężczyzny. Jej potrzeba jest tak silna, że wydźwięk całej sceny, bardzo prostej w swojej budowie, okazuje się niesłychanie dramatyczny i znamienny dla całego spektaklu.

Katarzyna Kujawa, Dziennik Teatralny

Realizatorzy

Jakub Buchner – dźwięk
Wisła Nicieja – kostiumy i scenografia
Zoi Mikhailova – muzyka
Wojtek Kaniewski – wideo
Monika Sidor – światło
Justyna Lipko-Konieczna – dramaturgia, scenariusz
Justyna Wielgus – reżyseria

Libido Romantico

Reżyseria: Justyna Wielgus
Czas trwania: 1 godzina 40 minut.

Spektakl inspirowany poezją Adama Mickiewicza. Aktorzy to wypowiada na głos rzeczy ukrywane, zakazane. Pokazuje, że uczucia, pożądanie i pragnienia dotyczą nas wszystkich. opowiadają o miłości, pragnieniach i erotycznych fantazjach. Przedstawienie to wypowiada na głos rzeczy ukrywane, zakazane. Pokazuje, że uczucia, pożądanie i pragnienia dotyczą nas wszystkich.